Summer of '10: Part IV - The dividing line

Ostatni wakacyjny przystanek w 2010 - Cypr. Głównie przebywałem po stronie tureckiej i... w sumie dobrze. Cisza, spokój, daleko od jakiegoś większego miasta. Tutaj faktycznie można wypocząć, ładny apartament z basenem. Nic więcej mi do szczęścia nie było trzeba. Rzecz jasna trochę pozwiedzałem, bo ile można się obijać przy/w basenie, popijając różnorakie nisko- i wysokoprocentowe trunki.

Obiecałem sobie, że nie będę robił zdjęć samochodów podczas tego wyjazdu. Niestety... to auto i miejsce prosiło się o zdjęcie...

I nie tylko ja się obijałem... :)

Jeden z przykładowych apartamentów...

Powyżej, wjazd do mojej małej, cudownej miejscowości. Poniżej kilka zdjęć ze stolicy Cypru, Nikozji. Jest to obecnie jedyne podzielone miasto na całym świecie. Część północna należy do Turcji, a część południowa do Grecji. Czym się od siebie różnią? Grecka wygląda jak typowe europejskie miasto, przez co sprawiło na mnie wrażenie strasznie nudnego. Ot kolejne miasto...

Turecka to już inna bajka. Choć bajka to złe określenie... Syf i brud, tak tylko można to nazwać. Jak na stolicę tej wyspy niezbyt imponująco...

Widać różnicę porównując turecką część stolicy Cypru i apartamenty w tej samej części, położone nieco dalej? Nie wszyscy żyją jak w raju, to pozostaje oczywiste. W sumie jakby się temu bliżej przyjrzeć, to w Polsce nie jest tak źle, co? Ja jednak wracam do swojego apartamentu, a dokładniej widoku z balkonu:

Tak wiem, mało tekstu. Może i mam wakacje, ale nie narzekam na brak zajęć. W każdym razie Cypr to dość specyficzne miejsce, głównie przez ten podział. O ile dostanie się na stronę grecką dla przeciętnego Europejczyka jest beznadziejnie proste (w końcu wystarczy dowód osobisty), o tyle dostanie się na część turecką już takie proste nie jest. Bez wizy i paszportu nie ma w ogóle takiej opcji. Nota bene każde przejście przez granicę zostaje odnotowane na naszej wizie w formie pieczątki. Usłyszałem też, że podobno mieszkańcy tureckiej części nie mogą wejść na grecki teren wyspy. Cóż, tak jest i już... Grecy z Turkami się chyba nie lubią, historia nawet by na to wskazywała... Może kogoś to zachęci do zagłębienia się w temacie.

Summer of '10: Part III - Deutschland, Deutschland über alles...

Krótko po GTP udaliśmy się z Łukaszem do Berlina. Naszą wyprawę poprzedziły przygotowania z zakresu wytyczenia wszystkich miejsc, które chcieliśmy odwiedzić i opracowanie mapki. Z początku mieliśmy ominąć całą ulicę Kurfürstendamm, ale Łukasz zasugerował odwiedzenie salonu Bentleya, który znajdował się na jej końcu. Z początku byłem nieco sceptycznie nastawiony, ale stojąca tam Alfa 8C Spider skutecznie mnie przekonała...

Jak widać na powyższym obrazku, już same przygotowania były dość zabawne... :D Wspólnie stwierdziliśmy, że musimy zrobić zdjęcie tabliczki z nazwą tej (jakże pięknej) ulicy. Ale zanim do tego doszło, natknęliśmy się na pierwszy ciekawy pojazd:

Jest i tabliczkaa!

Spacer przez Kurfürstendamm Straße, gdzie spotkaliśmy całkiem sporą liczbę fajnych samochodów (w tym nowe Maserati GranCabrio) był bardzo przyjemny. A gdy weszliśmy do salonu Bentleya byłem... w szoku...

Co tu dużo mówić, zobaczenie takich samochodów w jednym miejscu robi niezły mętlik w głowie... Oczywiście Alfę zostawiłem sobie na koniec, pytając wcześniej pracownika salonu, czy możemy robić zdjęcia. Nie miał nic przeciwko, co więcej, przed wyjściem podarował nam katalog Bentleya. Mały, głupi, ale miły gest. Był najprawdopodobniej jedyną osobą, która wierzyła w to, że kiedyś będzie nas stać na zakup któregoś z tych samochodów. Ale na pewno tam wrócę, nie wiem czy z zamiarem kupna, ale wrócę... choćby po to, by popatrzeć sobie na te fenomenalne samochody... F430 Spider w moim ulubionym kolorze, 575M (jedno z moich ulubionych Ferrari), McLaren Mercedes SLR Roadster (chorowałem na to auto kilka lat temu), Alfa 8C Spider, kilka Bentleyów - w tym dwa Supersportsy (szary mat wygląda obłędnie na tym aucie), Aston Martin V12 Vantage i coś tam jeszcze... Wychodząc z salonu zasugerowałem przemieszczenie się metrem, jednak nie za bardzo ogarnialiśmy ten środek komunikacji miejskiej i nie chcieliśmy się znaleźć nie wiadomo gdzie, stąd wróciliśmy na Kurfürstendamm Straße i zrozumiałem, że podróż metrem byłaby wybitnie kretyńskim pomysłem...

Ferarri 360 Spider w tym kolorze jeździ po Łodzi... Oczywiście dopiero w Berlinie mogłem je na spokojnie zobaczyć (co do łódzkiego egzemplarza, wiedziałem, że istnieje i widziałem go tylko na zdjęciach). Ten kolor jest po prostu boski. Co ja będę tu dużo mówić, ta ulica idealnie nadaje się do zdjęć takich samochodów... Doszliśmy do wniosku, że jeśli po powrocie z Meilenwerku będziemy mieli jeszcze trochę czasu, to zajrzymy tu jeszcze raz. Zanim jednak tam doszliśmy, po drodze było kilka innych ważnych punktów, w tym Mercedes Welt.

Obie sekcje (klasyków i AMG) robią wrażenie. Jednak w (zamkniętym...) salonie Maybacha czekała na nas największa niespodzianka. Stały tam (całe) 3 samochody... McLaren Mercedes SLR 722S, SLR Stirling Moss i... Maybach (57, czy 62 to już nie wiem, nie znam się na nich...). Idąc w kierunku salonu Dodge'a, Audi i Porsche dojrzałem na jednym z parkingów zaje... Alfę 75. Musiałem się tam zatrzymać.

Tu już Meilenwerk...

W serwisie Ferrari czekała na nas kolejna niespodzianka. Maserati MC12...

A o tym Porsche długo marudziłem tacie. Kosztowało ok. 10,000 euro i gdyby nie to, że pojechaliśmy do Berlina dwa razy w ciągu jednego tygodnia, wtedy, kiedy on pracował, to pojechałby z nami i je obejrzał. Jest świetne, zwłaszcza wnętrze z kubełkowymi fotelami.

Po wyjściu byliśmy świadomi tego, że mamy jeszcze mnóstwo czasu (więc powrót na Kudam był możliwy). Berlin pożegnał nas R8 V10 w ślicznym, niebieskim kolorze. Do przewidzenia było, że jeszcze tu wrócimy.

Kilka dni później, 30. lipca (będąc dokładnym) odwiedziliśmy stolicę Niemiec po raz kolejny... Z początku było stosunkowo nudno, aż do czasu.
-Ej, popatrz tam. Co to jest?
-Hm.. Chyba Z8
-No właśnie, też mi się tak wydaje, idziemy?
-Jasne...

Nie myliliśmy się, była to Alpina Z8, którą bardzo chciałem zobaczyć... Pozdrawiam wyjątkowo miłego właściciela (nie pytaliśmy się o zdjęcia wnętrza/silnika, bo nie chcieliśmy mu zawracać dupy, wyglądał na kogoś, kto się spieszył). Po prostu powędrowaliśmy dalej... 

MC12 nadal stało w serwisie...

Zaraz przed wyjściem, jeden z pracowników zaparkował na zewnątrz bardzo ładnym Astonem...

Powrót na Kudam jak zwykle okazał się dobrym pomysłem:

Pan w białym Mercedesie był świetny. Jadąc sobie spokojnie jedną z najbogatszych ulic w Berlinie z ręką podniesioną do góry śpiewał jakieś niemieckie pieśni... :D mam nadzieję, że nie propagował nimi Nazistów i nie trafił za to do pudła.

I tak zakończyła się przygoda z Berlinem w roku 2010... Relacja z większą liczbą zdjęć znajduje się tutaj. Natomiast naszych zachodnich sąsiadów odwiedziłem jeszcze raz...

Pod koniec sierpnia udałem się do Drezna na kolejny koncert Raya Wilsona. Długo zastanawiałem się, czy ma to jakikolwiek sens, ale planów nie zmieniłem. I dobrze, ten występ był najlepszym, na jakim miałem okazję się pojawić, a kilka ich było...

Co było w nim takiego niezwykłego? Miejsce (plac teatralny), czas (odpowiednik polskiego święta miasta) i atmosfera (mnóstwo ludzi... nie tylko pod sceną, którzy nota bene skutecznie unieruchomili ruch na moście, rozmawiając sobie zamiast ruszyć dupą, bo niektórzy chcieli wrócić do domu oddalonego o kilkaset kilometrów i stanie w jakimś korku w środku miasta, będąc ściśniętym z innymi ludźmi ich nie podniecało tylko naprawdę porządnie wkurwiało). 

Zapomniałbym, ten koncert miał być nagrany i wydany na DVD. Było to bez wątpienia jednym z głównych czynników, dlaczego postanowiłem się tam pojawić. Kamery były, koncert był świetny, choć trochę krótki. Zarejestrowali go, ale... no właśnie... władze miasta nie wyraziły zgody na jego opublikowanie i dupa. Zapewne, gdyby wyrazili zgodę, kamer byłoby więcej itd... Z drugiej strony to dobrze, że go nie wydali. Jeden z kamerzystów upatrzył sobie mnie za cel... Najwidoczniej moja wersja Calling All Stations bardziej mu się podobała.

dla maniaków... setlista:
Turn It On Again

That's All

Carpet Crawlers 

Congo

Another Day in Paradise

Constantly Reminded

Another Cup of Coffee

Jesus He Knows Me

Calling All Stations

Ripples

No Son of Mine

Follow You, Follow Me

Land of Confusion

I Can't Dance

bis:

Solsburry Hill

Z góry chciałem przeprosić za trochę inny układ tekstu niż zazwyczaj. To wszystko wynika z różnej pory dnia i nocy, kiedy piszę, mojego nastroju i tak dalej. Z reguły piszę jednego posta na raz, przez co każdy może wyglądać i czytać się zupełnie inaczej. W każdym razie jeszcze raz przepraszam za wszelkie utrudnienia. Za długi czas oczekiwania na nowe wpisy też. Staram się jak mogę, ale jak nie mam ochoty, to nie będę pisał niczego na siłę. Wtedy dopiero treść byłaby tragiczna. Tymczasem dziękuje wszystkim, którzy jeszcze mnie nie znienawidzili za to, co się tutaj pojawia. Za wszelkie pozytywne reakcje też dziękuję.